Zaterdag 8 oktober 2011

Vanmorgen 7.00 uur op douchen en Theo gaat geld pinnen en tanken. Er staat in onze routebeschrijving dat  we met een volle tank moeten vertrekken. En dat kunnen we maar beter doen! Geld pinnen is een probleem, Theo komt onverricht ter zake terug. Na het ontbijt en alles ingeladen te hebben, gaan we nogmaals proberen. En wonder boven wonder, het kaartje van de ABN AMRO bank werkt. Dus we kunnen tanken! We vertrekken richting Chilicito. Maar om daar te komen vanuit Villa Union moeten we de pas over.  Het is hier echt prachtig, soms echt smalle weg en ook 2 tegenliggers, dat is dan wel passen en meten. Maar met Theo achter het stuur komt alles in orde. De stad Chilicito telt 31 000 inwoners, de op een na grootste stad van de provincie La Rioja. Deze stad kreeg zijn naam van de bergbewoners die hierheen kwamen vanuit Chili. Klein Chili ontstond als een mengeling van wijndorpje en mijnplaatstje. Hier bezoeken we de overblijfselen van de kabelspoorbaan, aangelegd door de firma Adolf Bleichert. Ze legden de 34 km lange kabelspoorbaan aan voor de afvoer van de ertsen. Hoogteverschil is 3325 m tussen het 1 st en het 9de station in de bergen. Deze kabelbaan was tot 1928 in gebruik. We bezoeken het Museo del cablecarril. We blijven hier ook wat eten. Dan gaat de reis verder richting Belen. Het landschap is variërend van vlak ( grootse dalen) en dan weer bergachtig. Ongeveer 15 km voor Belen gaan we een Inca opgraving bezoeken. Het vergt hier altijd enig geduld om de weg te vinden, er zijn weinig wegaanduidingen en zo ook voor dit hebben we het moeten vragen. Maar de mensen spreken hier erg weinig Engels, dus dit is wel goed voor ons Spaans. We verstaan veel en Theo kan best aardig terug praten. In het museum was ook een gids die alleen Spaans spreekt. Verder hebben we de opgravingen verkend. Daarna verder, nog 15 km, naar Belen. Onze slaapplaats is Hotel Belen en is helemaal in Inca stijl opgetrokken. We checken in en even douchen, het is nogal een stoffige rit geweest. We gaan buiten op het terras een biertje drinken, Quilmes, wordt verkocht in grote flessen van 1/2 liter. Een wit wijntje voor mij was er niet dus dan maar een biertje om het stof weg te spoelen. We zien de bergen niet meer, er lijkt wel een stofwol k aan te komen. Even aan de receptie gevraagd of dit iets met de vulkaan in Chili te maken heeft, maar nee het komt door de wind die het stof meeneemt. Alles ligt hier onder een laagje stof. Theo was naar de kamer gegaan om op bed te lezen, snurk, snurk zzzzzz. Nee, nee om in zijn boek te lezen..... Het is nu 20.30 uur en we gaan eten, het restaurant zal zo wel opengaan.